Φούρνος Παραδοσιακός (Εξωτερικός)

Ο Παραδοσιακός Φούρνος (Εξωτερικός)

Ο φούρνος που είχε παλιά κάθε σπίτι έψηνε το νοστιμότατο χωριάτικο ψωμί, τις πίτες, τα φαγητά και άλλα. Ο πλάστης, το πλαστήρι, η πινακωτή, η μεγάλη ξύλινη λεκάνη ή σκαφίδι ήταν αυτά που χρειαζότανε η νοικοκυρά, η οποία ζύμωνε το ψωμί της οικογένειας για ολόκληρη εβδομάδα. Από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας έπιανε το προζύμι. Ένα κομμάτι ζυμάρι που είχε φυλαγμένο στην παγωνιέρα από το ψωμί της προηγούμενης εβδομάδας, το δούλευε με νερό και αλεύρι, έτσι που να γίνει πηκτός χυλός και τον άφηνε κουκουλωμένο με μάλλινη κουβέρτα όλη τη νύχτα. Με αυτή τη μαγιά, πολύ πρωί την άλλη μέρα ζύμωνε το ψωμί, το κουκούλωνε, και πάλι με την κουβέρτα και το άφηνε να ανεβεί.  Ύστερα κράταγε πάλι ένα κομμάτι ζυμάρι (προζύμι) για να κάνει το ψωμί της επόμενης εβδομάδας. Με το υπόλοιπο έπλαθε 4-5 μεγάλα καρβέλια (όσα και οι θέσεις της πινακωτής) που ήταν στρωμένη με βαμβακερές πετσέτες καλά αλευρωμένες. Δίπλωνε τις πετσέτες πάνω από τα ψωμιά και σκέπαζε την πινακωτή με την κουβέρτα, για να μην κρυώνει η ζύμη και για να φουσκώνει γρήγορα. Όταν φούσκωνε το ψωμί, έβαζε την πινακωτή στον ώμο και το πήγαινε στο φούρνο. Στην είσοδο της αυλής του κάθε σπιτιού δέσποζε η παρουσία του φούρνου. Σπίτι χωρίς φούρνο δεν υπήρχε κι αυτό γιατί ψωμί έτοιμο δεν πουλιόταν τότε. Αν κάποια οικογένεια τύχαινε να μην έχει, τότε ζύμωνε λίγα ψωμιά και τα φούρνιζε στη γειτόνισσα. Αρτοποιός της οικογένειας ήταν η ίδια η μάνα. Οι νοικοκυρές συνήθως χρησιμοποιούσαν μεγάλη σκάφη, γιατί ζύμωναν πολλά καρβέλια. Με αυτά θα πέρναγαν πολλές μέρες, γιατί το ζύμωμα και το άναμμα του φούρνου ήταν μια πολύ κουραστική δουλειά. Μόλις τελείωνε το ζύμωμα, έπλαθε τα ψωμιά, τα έβαζε πάνω σε τάβλες ή στις πινακωτές και τα σκέπαζε για να γίνουν με τη ζεστασιά, οπότε και θα ήταν έτοιμα για το φούρνισμα. Μετά άναβε το φούρνο. Έριχνε στη συνέχεια κλαριά για να κάψει καλά. Οπότε και θα ήταν έτοιμος για το ψήσιμο. Τα κλαριά τα έσπρωχνε με το φουρνόξυλο και τα άπλωνε σε όλα τα μέρη του φούρνου για να είναι ομοιόμορφο το κάψιμο. Όταν ο φούρνος ήταν έτοιμος τότε τραβούσε προς τα έξω πάλι με το φουρνόξυλο όλα τα κάρβουνα και τα μάζευε προς το εξωτερικό της πόρτας του φούρνου. Μετά με ένα κοντάρι πάνω στο οποίο είχε δεμένο ένα βρεγμένο πανί σκούπιζε καλά το δάπεδο του φούρνου, για να είναι καθαρό. Τότε ερχόταν η σειρά του μεγάλου ξύλινου φτυαριού. Έβαζε πάνω στο φτυάρι το κάθε καρβέλι, το χάραζε με ένα μαχαίρι και το φούρνιζε. Τέλος οι νοικοκυρές έψηναν στο φούρνο το καταπληκτικό χωριάτικο ψωμί και τις ωραίες παραδοσιακές πίτες.

ΞΥΛΙΝΟ ΣΚΑΦΙΔΙ (ΑΠΟ ΚΟΡΜΟ ΔΕΝΤΡΟΥ)

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΦΟΥΡΝΟΣ

ΠΛΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΗΡΙ

ΠΙΝΑΚΩΤΗ (ΓΙΑ 8 ΚΑΡΒΕΛΙΑ ΨΩΜΙ)

ΦΟΥΡΝΟΞΥΛΟ

ΠΙΝΑΚΩΤΗ ΓΙΑ 1 ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΡΒΕΛΙ ΨΩΜΙ

ΚΟΣΚΙΝΟ

* ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΛΟΓΩ ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.