Ο Μυλωνάς
Η καλλιέργεια σιτηρών ήταν πολύ διαδεδομένη μέχρι το 17ο αιώνα, ενώ στη συνέχεια περιορίστηκε σημαντικά. Οι άνθρωποι τότε φρόντιζαν δυο φορές το χρόνο, (φθινόπωρο-άνοιξη), για την παρασκευή του σιταρένιου ή καλαμποκίσιου αλευριού. Μετέφεραν τα τσουβάλια τους το πρωί στο μύλο για άλεσμα και επέστρεφαν το βράδυ. Αλευρόμυλοι υπήρχαν σε πολλά χωριά οι οποίοι ήταν υδρόμυλοι, δηλαδή τους κινούσε η δύναμη του νερού, οπότε τους έχτιζαν πάντα δίπλα σε ποτάμια και ρεματιές. Σήμερα λειτουργούν ελάχιστοι. Ο μύλος ήταν συνήθως το σπίτι του μυλωνά. Κάτω από τις μυλόπετρες υπήρχε ένας μικρός χώρος, όπου ήταν εγκατεστημένος ο κινητός μηχανισμός, όπου έπεφτε από το βαγένι και τον περιέστρεφε. Ο αλευτικός μηχανισμός είχε δύο οριζόντιες κυλινδρικές μυλόπετρες, τη μια πάνω στην άλλη, με την κάτω ακίνητη. Το σιτάρι διοχετεύονταν ανάμεσά τους από μια τρύπα στο κέντρο της επάνω περιστρεφόμενης πέτρας. Με την κίνηση το σιτάρι ή το καλαμπόκι συνθλίβεται ανάμεσα στις πέτρες και μετατρέπεται σε σκόνη. Τέλος ο μυλωνάς ως αμοιβή του κράταγε ένα μέρος από τα αλεστικά και σπάνια έπαιρνε χρήματα.
 |
| ΥΔΡΟΜΥΛΟΣ Ή ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΠΟΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ ΚΥΛΙΝΔΡΟΜΥΛΟΣ |
 |
| ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ ΑΠΟ ΝΕΡΟΜΥΛΟ Ή ΥΔΡΟΜΥΛΟ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου